Op ons winterverblijf in een naturistendorp in Lanzarote kom ik dagelijks mensen tegen, vrienden, bekenden, vreemden waar soms ook een gesprek mee aangeknoopt wordt. Vanochtend twee Duitse vriendinnen. Een van hen was gisteren aangekomen en zag ik voor het eerst weer, dus bleven we even praten, maar het gesprek met z’n drieën ging al gauw de diepte in. Over het ouder wordende lichaam, het haar verven (alleen op het hoofd?), de laatste vriend die niet kon praten over wat er in hem omging, polyamorie bij mannen, ook bij vrouwen?, matriarchaat, vrije relaties en jaloezie. In het gesprek had ik een en ander aangereikt over vrijere inzichten dan gangbaar.
’s Middags kwam er ineens in me op dat we de erfenis hebben meegenomen van de vorige generaties, maar dat we in een totaal andere tijd leven.
Vroeger waren man en vrouw letterlijk afhankelijk van elkaar, economisch, sociaal, psychologisch, emotioneel. Nu is die economische afhankelijkheid in de westerse landen gereduceerd tot bijna nul. Vandaar dat er de laatste 30-40 jaar veel scheidingen plaatsvinden. Dus die erfenis hebben we min of meer losgelaten. Maar waar velen nog mee zitten is de psycho-emotionele afhankelijkheid. Het gevoel dat we niets waard zijn als de partner iemand anders leuk vindt of er wat mee krijgt; het verdriet, de boosheid, de verlatingsangst die dan boven komt drijven. En ineens kwam er in me op: Dat hoeft ook niet meer! Dat is oud! Erfenis van de vorige generaties.
Moet je zien hoe vrij wij tegenwoordig zijn; man en vrouw hebben hun eigen werk, bezigheden, hobby’s en vrienden. Hun eigen computer of TV waar ze ieder apart naar hun eigen geliefde programma’s kijken, hun eigen boeken, soms van totaal andere genre. Nog vrijer is het als ze met hun eigen vrienden/-innen uitgaan, wandelen, naar de bioscoop, winkelen, zwemmen, joggen. Meer dan 30 jaar geleden heb ik me afgevraagd: tot hoever gaat deze vrij- en blijheid dan? En toen vond ik het raar als er ergens een grens zou zijn. Met maar één grens valt de hele vrijheid in duigen, is dan geen werkelijke vrijheid meer.
En dus koos ik voor vrijheid en een vrije relatie.
En alles ging prima tot op het punt van die grens; daar kwamen de problemen; daar waren we niet tegen opgewassen; dat was een erfenis die we nog niet hadden verwerkt of opgeruimd. Dus werk aan de winkel. Naar workshops emotioneel lichaamswerk, innerlijk kind en tantra; overtuigingen ontmantelen; met spirituele stromingen/leraren het hart openen, houden van alles en iedereen, mezelf relativeren; verliefd worden op het leven, de volle maan, een Kanarie vogeltje.
Later kwamen ook mijn eigen ontdekkingen aangaande jaloezie. Hoe kan het zijn dat ik zoveel van iemand hou totdat zij iets aangaat met een ander, en dat ik haar dan ineens haat? Als ik (echt) van haar hou, gun ik haar dan niet geluk en vreugde met een ander? En toen kwam de ontdekking: de erfenis van de vorige generaties op het gebied van intimiteit gaat over totale afhankelijkheid, niets waard zijn zonder waardering van de intieme partner. Vandaar de jaloezie, wegkwijnen of moordlust. Maar wat als het me lukt mijn geliefde een beetje geluk met een ander te gunnen? Dan werd de jaloezie een beetje minder. Nog meer gunnen…….de jaloezie nam nog meer af…….en zo enkele stappen verder totdat jaloezie en gunnen met elkaar in balans waren. En dan kwam het moment dat ik vrij werd, kon kiezen tussen jaloers zijn of gunnen. En dan kwam er een totaal andere kwaliteit van liefde, gepaard met compassie, iets waar ik al jaren naar verlangde op m’n spirituele pad.
Alles kwam en komt op mijn pad – ook jaloezie – zodat ik verder kan groeien naar liefde, verbinding en eenwording.